Fabuła powieści skupia się wokół postaci Shirin Khalil, nazywającej siebie Ateną, charyzmatycznej kobiety, która miała przygotować świat na odrodzenie się kultu Wielkiej Matki. Shirin urodziła się w rodzinie cygańskiej, lecz porzucona przez biologiczną matkę trafiła pod opiekę przybranych rodziców i zamieszkiwała najpierw w Bejrucie, a później w Wielkiej Brytanii. Rodzice pragną wychować ja na dobrą chrześcijankę. Shirin od dzieciństwa obcuje z duchami. Nie potrafi odnaleźć się wzwyczajnym życiu, być matką i żoną Odkrywając swe przeznaczenie, przemierzy Bliski Wschód, będzie musiała odnaleźć biologiczną matkę, ponownie odkryć miłość do przybranych rodziców, pozna cygańską kulturę, będzie uczona i zacznie nauczać, by w końcu znaleźć ukojenie w pełni kultu Wielkiej Matki.

Don Tillman się żeni. Tylko nie wie jeszcze, z kim.
Wdrożył więc Projekt „Żona” i opracował 16-stronicowy kwestionariusz, który ma wyłonić idealną partnerkę. Musi mieć przyzwoity zawód, nie może palić, pić alkoholu, a wśród jej cnót punktualność winna znajdować się w ścisłej czołówce.
Tymczasem Rosie Jarman dorabia jako barmanka, pije, pali i notorycznie się spóźnia. Jest również inteligentna oraz piękna. I szuka swojego biologicznego ojca, a w tym Don Tillman, profesor genetyki, może jej służyć pomocą.

Projekt „Rosie” to feel-good book, jedyna w swoim rodzaju komedia romantyczna, z charyzmatycznym, ujmującym bohaterem, pierwszorzędnym humorem i wartką akcją.

Akcja tej zabawnej, ponadczasowej książki rozgrywa się w latach 60. ubiegłego wieku. Choć temat segregacji rasowej jest tu oczywiście istotnym wątkiem, powieść jest jednak tak samo aktualna i dzisiaj: opowiada bowiem o ograniczeniach, którym wszyscy w pewnym stopniu podlegamy i które staramy się znieść.

Laureatka literackiej Nagrody Nobla.

Wszystkie bohaterki nagrodzonego prestiżową Man Booker Prize tomu opowiadań noblistki to uciekinierki, badające granice swojej wolności, a raczej klatki, jaką stało się ich życie. Szukają wyzwolenia i wydaje się, że zrobiły wszystko, by być gdzie indziej, spróbować czegoś innego, pójść za swoimi pragnieniami, uwolnić się od samotności i znaleźć szczęście, które wydaje się na wyciągnięcie ręki, lecz nigdy dostatecznie blisko, by je posmakować. Z pozornie prostych epizodów, buduje Munro nastroje pełne ulotnego dramatyzmu, który powoli przechodzi w melancholię i cichą zadumę nad możliwością i niemożliwością zmiany oraz stopnia, w jakim można wpłynąć na własny los.